Welkom op de site van Nonkel Bier!
Wie is Nonkel Bier?
Mijn naam is Yves en al jaren droomde ik ervan om te starten met een eigen zaak waarin ik mijn eigen bier zou promoten, aanbieden en verkopen. Na het wachten op het juiste moment, het zoeken naar het juiste concept en het vinden van de juiste balans, stel ik dan ook met heel veel trots mijn bedrijf NONKEL BIER voor.
Dit familiebedrijf is opgestart in oktober 2023 en focust zich op de particuliere klant en/of vereniging die graag een nieuw biertje wil proeven of een eigen biertje wil personaliseren. Hierbij streven we steeds naar een heel persoonlijke touch en dito benadering, waarbij we een vlot en warm contact als essentieel beschouwen.
Waarom Nonkel Bier?
Een bedrijf met een persoonlijke aanpak verdiende een naam met een persoonlijk verhaal. Gezien mijn passie voor bier, kreeg ik van mijn neefje al snel de naam Nonkel Bier. Om verdere problemen te vermijden -mijn vrouw werkt bij de bijzondere jeugdzorg en op zijn school keken de leerkrachten ook maar raar toen Nonkel Bier hem moest ophalen- hebben we hem dit maar afgeleerd en dit uiteindelijk vervangen door Nonkel Baard!
NONKEL BIER is duidelijk, laagdrempelig én het dekt vooral de lading.
Yves Rousseau
Peetse Lap
Ik heb de eer gekregen om Pépé te worden van mijn petekind, toen ze 7 jaar werd.
Zoals dat in het Gents mooi gezegd wordt: ik werd ‘Peetse Lap’.
Wat is Peetse?
De naam van ons eerste bier, PEETSE, ontstond ook in familieverband.
Van mijn nichtje kreeg ik, toen zij zeven jaar was, zelf de eervolle vraag om pépé te worden. Zoals dat bij ons in het Gents gezegd wordt: ik werd ‘peetse lap’. Toen ik als cadeau dan nog een trui kreeg met het opschrift ‘peetse’ werd mijn roepnaam voor mijn petekind geboren.
Daarnaast zal het ook altijd een eerbetoon blijven aan mijn eigen peetse die helaas overleed toen ik nog maar twaalf jaar was. Ondanks dit vroege verlies was onze tijd samen wel net lang genoeg om mijn eerste bierherinnering te maken.
De traditie was er dat ik samen met mijn pépé regelmatig op vrijdag naar de (vrijdags)markt ging om nadien iets te gaan drinken in de omliggende cafés. Toen ik tien à elf jaar was, zei ik eens vastberaden (met een bibber in de stem) dat ik graag een pintje wou drinken. Zonder iets te zeggen liep mijn pépé naar de toog om te bestellen en kwam hij terug met een frisse pint.
Hij zette die voor mijn neus met de woorden: ‘Voila! Nu wil ik u niet meer horen!’ Net als alle andere mensen rondom ons trok ik grote ogen.. Gelukkig was het een niet-alcoholische versie, maar mijn kop kon niet roder worden denk ik.
Een verhaal om nooit te vergeten!